Zamiast narzekać na ciemność w pokoju, poszukaj świecy!

Jakież to odkrywcze!- możesz wykrzyczeć z sarkazmem w głosie. Głęboka depresja, poczucie bezsensu, pesymizm do potęgi n-tej, a tu nad uszami ktoś prawi takie banały. W głowie świtają dwie myśli- albo znajdę coś, czym tak mu przywalę, że guz będzie na długo przypominał mu, by dał mi spokój,  albo zabunkruję się głębiej niż sześć stóp pod ziemią, gdzie nie da się usłyszeć nawet urywka jego „mądrości”. Budujesz twierdzę potężniejszą od średniowiecznych grodów i  wydaje Ci się, że te fosy, palisady i grube mury są nie do zdobycia. Z pewnością w głosie możesz wykrzyczeć na całe gardło, że nikt i nic nie zmienią Twojego podejścia. Mrok Cię obezwładnia, wysysa życiowe soki, popycha coraz dalej i dalej od światła. Błądzisz w ciemności z poczuciem totalnej beznadziei. Aż niespodziewanie, nie wiadomo skąd, gdzieś w oddali dostrzegasz blask. Powłóczystym krokiem podążasz w jego kierunku, z przeświadczeniem, że to zapewne tylko kolejna przeszkoda na Twojej już wystarczająco pokręconej ścieżce. Docierasz do celu z głową pełną czarnych scenariuszy i sercem bijącym jak opętane. I nie możesz uwierzyć własnym oczom! 

Twoja wytrwale budowana warownia  wali się cegła po cegle…