Czy widzisz te dwie blizny? To ślad po moich skrzydłach.

Możesz latać, coraz wyżej i wyżej, granice nie istnieją, grawitacja przestaje mieć znaczenie. Dajesz się ponieść, wiatr delikatnie smaga Twe policzki. Delektujesz się tym błogostanem,
 z nadzieją, że będzie trwał wiecznie. Jednak za długo żyjesz na tym świecie, by łudzić się, że to możliwe. Realizm wygrywa i spadasz na ziemię.

Nie dałeś szansy swoim marzeniom. Nawet nie pozwoliłeś rozwinąć im skrzydeł. Wolałeś uciąć je przy samym ciele, tak by już nigd nie odrosły. Dlaczego? Ze strachu przed rozczarowaniem. Bojąc się, że zaprojektowane w głowie wizje nijak będą miały się do otaczającej Cię rzeczywistości. Łatwiej było się z nimi pożegnać niż pozwolić szybować.

Wiadomo, turbulencje są nieuniknione. I Ciebie by spotkały. Pewnie nie jeden raz zmoczyłbyś swoje delikatne piórka. Zapewne czekałyby na Ciebie burze z szalejącymi wokoło piorunami. Nie obyłoby się bez poszukiwania schronienia, żeby przetrwać trudne warunki.

Ale kto powiedział, że latanie jest łatwe? Każdy zna historie katastrof powietrznych, które wpłynęły na dzieje ludzkości. Zaczęło się już od Ikara. Jednak to nie spowodowało, że ludzie przestali podróżować. Co najwyżej są ostrożniejsi i wykupują lepsze ubezpieczenie.

Tak więc daj sobie szansę. Uciąłeś skrzydła, ale one jeszcze mogą odrosnąć. Jeśli tylko im na to pozwolisz. I jeśli się zdecydujesz, przypomnisz sobie jak cudnym stanem jest wolność. Gdy nie krępują Cię ściany, dachy, okna ani drzwi. Kiedy możesz być sam ze sobą i swymi myślami. A myśli te fruną ku górze.